កំណាព្យ

                                              

                           កំណាព្យ
ព្រះច័ន្ទពេញវង់រះលើមេឃ                      ​​​        នឹកអូនខ្លាំងពេកដេកចុចទូរស័ព្ទ
ចង់call ច្រៀងឪ្យស្រីថ្លៃស្ដាប់                            ចង់ស្ដាប់សូស័ព្ទស្រីវាសចា
តាំងពីតូចគ្មានទេទុក្ខធំ        ​                             ក្នុងចិត្តនឹកផ្ដុំតែការសិក្សា
ធ្លាប់ផ្តួចផ្តើមរឿងក្តីស្នេហា ​​​                               តើដល់ពេលណាជួបស្នេហាស្មោះ
ពេលនេះបងបានជួបអូនហើយ                        បងមិនព្រងើយឪ្យស្ងួនទៅណា
បងនឹងតាមស្នេហ៍ស្រស់រៀមរ៉ា                         ស្នេហ៍ស្រស់កន្និដ្ឋាអស់ពីបេះដូង
រូបបងស្នេហ៍អូនខ្លាំងណាស់ជីវ៉ា                        ចិត្តប៉ងប្រាថ្នាយកអូនជាគូ
បងនឹងតស៊ូគ្រប់ឧបសគ្គ                                    ទោះគេបំបាក់ក៏បងមិនបែក
តើស្រស់មាសមេអូនដឹងទេ ​                               ពេលបងទំនេរបងតែងគិតស្ងួន
បេះដូងអង្រួនស្ទើញ័រប្រាញ                                ចង់ប្រាប់កល្យាណថាបងស្នេហ៍
ស្រលាញ់អូនខ្លាំងពេក                                         ទោះយប់បងដេកក៏នឹកដល់ស្ងួន
ព្រោះតែនឹមនួនល្អលើសលប់                              ទោះបងខំទប់ ក៏នៅតែនឹក
ពេលជួបនឹមនួនតើស្ងួនដឹងទេ                             ថារូបបងនេះចង់ក្បែមាសមេ
ប៉ុន្តែខ្លាចក្រែងតែអូនមានគេ                                 រូបបងនេះទេដែលត្រូវឈឺចាប់
ពេលរូបបងនៅម្នាក់ឯង                                         រូបបងចំបែងដូចខ្លែងដាច់ខ្សែ
ពេលមានអូននៅក្បែរ                                           ប្រៀបបាននឹងស្នេហ៍សែនសុខកន្លង
បងសូមសន្យានឹងស្មោះស្នេហ៍                             មិនហានកិច្ចកែក្បត់នួនល្អងឡើយ
នេះជាចម្លើយឆ្លើយពីចិត្ត                                      ប្រាប់ដល់វមិត្រតែម្នាក់គត់
រូបបងស្មោះអស់ពី heart                                        មិនហានបន្លាចចិត្តខ្លួនឯង
សូមកុំធ្វើឪ្យរូបបងចំបែង                                       រស់ដូចជាខ្លែងហោះលើវេហា
ពាក្សពេជន៍ចុងក្រោយ                                          បងចង់បង្ហើយប្រាប់រូបស្រី
ប៉ុន្តែពាក្សនោះវាខ្លី                                                 តែវាមានន័យជ្រាលជ្រៅណាស់អូន
ពាក្សនោះសូមកុំឪ្យសូន្                                       សូមឪ្យរូបអូនចងចាំទុក
                   ពាក្សដែលបងចង់និយាយចំពោះមុខគឺ បងស្រលាញ់អូន ។
និពន្ធដោយ៖ ញ៉ែម ដាលីន
​​​​​​​​​​​​​​​                                      

                  កំណាព្យចុងជួន
ជីវិតមានតែមួយ ​                                    ការទុក្ខព្រួយរាប់មិនអស់
ចំនែកឯការស្មោះ                                  ត្រូវខ្សត់ខ្សោះព្រោះភាពក្បត់។
យុវវ័យសម័យនេះ                                មានម៉ូតូជិះចង់បានដុល្លា
ចំនែកការសិក្សា                                    ធ្លាក់ដល់ណាក៏មិនរវល់។
មនុស្សមានចិត្តល្អ                                 ទោះបីក្រក៏មានគេរាប់
មនុស្សនេះមានទម្លាក់                         ទោះបីរាប់ក៏មិនខុសដែរ។
ក្នុងពេលបច្ចុប្បន្ន                                  គេបន់ស្រន់អោយព្រះជួយ
ប៉ុន្តែមានទុក្ខមួយ                                  ព្រះមកជួយក៏ជួយមិនបាន។
ការរៀនគឺសំខាន់                                  មិនប្រកាន់ពូជសាសន៍ឡើយ
បើយើងធ្វើកន្តើយ                                លុះដល់ត្រោយនឹងវេទនា ។
ទៅរៀនគៀនសាលា                           មានស្នេហាក្នុងបន្ទប់
ព្រលប់មិនដែលរៀន                           បិតភ្លើងទៀនមើលទូរទស្សន៍។
មនុស្សយើងមានច្រើនយ៉ាង              ខ្លះក្អេងក្អាងអួតឬកពា
បើសិនមានបាញ់គ្នា                             ទោះវេទនាក៏ខំរត់។
និពន្ធដោយ៖ ញ៉ែម ដាលីន